OVERLOAD. Kapag mabigat na at gusto mo na bitiwan. Kusa na lang mag-ooff.
Masaya naman ako. :) Kasi nawala na lahat ng conflict na alam ko as of this moment. Well, update lang, hindi ko nasabi. :) Kahit gaano kacasual ng nasa isip ko hindi ko nagawa. Parang dumating na lang iyong time na okay na lang ako at bahala na kung masabi ko at hindi kasi parehas lang iyon sa iyo. Meanwhile, sa process kasi ng engot stage ko, may iba pa akong napahamak. Hay. Iyon talaga eh. Isa sa mga dahilan bakit nakakawalang gana ang sarili. Nabagabag nanaman ako ng higit-kumulang isang buwan kakaisip ng mga bagay-bagay. Pero buti na lang, napapag-usapan.
Ayon, akala ko okay na ulit. Nawala na iyong awkwardness ko doon sa taong iyon pero pinaisip, pinareevaluate nanaman niya nararamdaman ko sa iyo. Hindi ko naman pinagkakaila mga sinabi niya. Pero iyong mga sinabi ko sa kanya dati still holds true. "Bakit pa?"
Kung may gagawin naman ako na alam ko wala namang magiging epekto, bakit pa?
Hindi ito pagiging emo shit ha. Nagpapakatotoo lang. Legit talaga na gusto ko lang na maging friends tayo. Nothing more, nothing less. Swear, nawawala-wala na iyong kahibangan ko kaya mas okay na. At alam ko naman sa sarili kong magdidisappear. Hahaha! Hinihintay ko lang kasi kusa lang siya at hindi mo mapipilit mawala.
Kahit anong baon gagwin ko, kung mananaliting buhay, lagi mo din yang hahalukayin. Dalawa lang iyan. It's either, iunderexpose ang sarili hanggang sa mawala, o ioverexpose ang sarili hanggang sa mawala.
Hai. Nakakahiya pa din ang gulong ginawa ko. Hindi ko ineexpect iyon sa sarili ko. Sana maregain ko tiwala ng mga tao.
Pero alam mo, nanghihinayang ako sa dalawang buwan na ito. Hindi ko lang sure kung alam mo kung bakit. Pero ewan, basta masaya ang lahat!
No comments:
Post a Comment